Tycho Ceton krąży po Sztokholmie jak ranne zwierzę. Przez cały czas snuje różne plany, przy pomocy których chciałby odzyskać dawną pozycję i sławę. W jednym z teatrów zamierza wystawić przedstawienie, które będzie jeszcze bardziej zadziwiające, porywające i na wskroś obrzydliwe niż wszystko to, co mieszkańcy przesiąkniętej ohydą i zgnilizną stolicy Szwecji widzieli do tej pory na własne oczy. Zamierza go powstrzymać Emil Winge. Niestety, po pewnym czasie wsparcie władz miasta dla jego działań słabnie i całkowicie zanika. Władze mają bowiem ważniejsze sprawy na głowie, a jego towarzysz, Mickel Cardell, zajęty jest szukaniem Anny Stiny Knapp, która zaginęła po śmierci swoich dzieci.

Sztokholm, rok 1795. Gryzący odór rozpaczy unosi się w powietrzu, Winge i Cardell, napędzani przygnębieniem i nadzieją, podejmują ostatnią walkę w poszukiwaniu sprawiedliwości. Tycho Ceton, wciąż wolny, przechadza się po ulicach jak głodne zwierzę i jeśli nikt w porę go nie powstrzyma wkrótce zatopi pazury w następnej ofierze. Tymczasem na skutek rządów społeczeństwo drży, a jedyna osoba, która może w tej sytuacji pomóc, Anna Stina Knapp - przepadła jak kamień w wodę. Winge i Cardell stają przed ciężkim wyzwaniem, bo jak znaleźć kogoś, kto nie chce być znaleziony? I kogoś, kto prawdopodobnie od dawna nie żyje?

Choć głosy są różne Niklas Natt och Dag wspaniale kończy swoją trylogię o Michaelu Cardellu. W tej ostatniej części nie skupiamy się na samej historii, ale na trudnym losie wszystkich zaangażowanych osób. Od 1793 i 1794, które pilnie musimy przeczytać przed ostatnią częścią, ponieważ wcześniejsza wiedza jest niezbędna, wiemy, że nie jest to lektura dla ludzi o słabych nerwach. autor nie raz udowodnił, że jego bohaterowie są zwyczajnymi śmiertelnikami i bez sentymentów uśmiercił jedną z najlepszych postaci. Ponadto wydarzyło się dotąd tyle zła, że nie ma ani jednego powodu dla którego w zwieńczeniu trylogii autor miałby zmięknąć i usłać życie bohaterów różami. Przeciwnie, spodziewałam się naprawdę mocnych wrażeń. 

Sama historia idealnie pasowała do 1794, ponownie niewiarygodna w swojej podstępności, nawet jeśli fabuła pozostawała w tyle za poprzednikami. Co jednak było dla mnie najlepsze, to fakt, że mimo śmierci jednego z bohaterów, ta seria wciąż należy do duetu Cardell i Winge. Właściwie większa część historii kręci się właśnie wokół nich, co absolutnie mi nie przeszkadzało.

Z ciężkim sercem odkładam na półkę tę fascynującą i na wskroś przerażającą trylogię. Żal mi, że dobiegła już końca, ale niedosyt jest lepszy niż przesyt. Będę wyczekiwała również innych dzieł autora, ponieważ jest on wyjątkowy wśród pisarzy historycznych czy kryminalnych, w swoim drastycznym, odbiegającym od normy, szczerym przedstawieniu i dramatycznej charakterystyce.